Wolf Creek

Kilka słów wstępu.

Film jest oparty na faktach. Zresztą to nie jest jedyna historia tego typu mająca miejsce w Aussie Outback. Kiedy film był w kinach, toczyła się akurat sprawa sądowa dotycząca bardzo podobnego przypadku. Był on zakazany w Northern Territory aby osoby związane ze sprawą (sędziowie, świadkowie, biegli) nie byli influenced przez to co zobaczą na ekranie lub usłyszą/przeczytają (był totalny ban: żadnych recenzji ani nic). Ja miałam to szczęście że go obejrzałam podczas wypadowego weekendu w granicach stanu New South Wales. Podaję linki do dwóch trailers (1 i 2) bo obydwa wg mnie są dobre.

Film jest mocny. Bardzo.

Zaczyna się niewinnie i łagodnie, i kto by nie wiedział to by dał się nabrać – świetne zdjęcia, bezkres Australii, radosne zabawy młodych ludzi i czysta, niczym niezmącona przyroda. Clean. Unspoiled. Pristine. Ahhhh.... tęsknię... Na marginesie: byłam osobiście w większości pokazanych miejsc. Wolf Creek Crater (miejsce uderzenia meteoru) zapiera dech w piersiach. I tak: nam też stanęły zegarki!!!

Ale potem, tak od połowy, zamienia się... w coś gorszego niż horror. Tutaj credits należą się reżyserowi i kamerzystom – zdjęcia idealnie oddają całą potworność tematu. Do tego muzyka – lub jej brak (co bardzo lubię w filmach)... słychać szelest materiału, wciągnięty oddech, przejechanie językiem po spierzchniętych ze strachu wargach...

Muszę tutaj zrobić małą dygresję. Film troszkę robi disservice pewnemu typowi człowieka. Jest taki Aussie Battler, ewent. Aussie Outback Bloke. Tak, będzie wyglądał nieciekawie: zęby wyszczerbione jak mur zamku w Malborku, tatuaże na ramionach, beer gut, przepocony podkoszulek. Ale tacy ludzie mają złote serca. Zagadają, zainteresują się, zapytają czy nie potrzebujesz pomocy. W samym środku pustkowia (a uwierzcie mi, Aussie Outback jest nazywany the Never-Never Land nie bez przyczyny) zatrzymają się przejeżdżając gdy zobaczą stojący samochód – zapytają czy coś się stało i czy potrzebna pomoc; słysząc że chcemy tylko zrobić zdjęcia, zagadają skąd, jak, dlaczego i zawsze zapytają, czy potrzebujemy wody. Woda jest podstawą w Aussie Outback. Nie benzyna. Woda – bez niej nie masz szans. Są tacy ludzie – właściwie 99.999(9)% ich. A ta brakująca reszta...

Wracam do filmu. Dlaczego jest jednym z lepszych które widziałam? Bo pokazuje naturę człowieka. A raczej jej najciemniejszą stronę. Pokazuje prawdziwego potwora. A zarazem też siłę i chęć przetrwania. Pokazuje, że cokolwiek byśmy nie robili, jak bardzo byśmy się nie chronili przed złem (np. nie szwendać się po nocy samotnie po ciemnych uliczkach, nie ufać osobom wyglądającym jak synowie Szatana), to najbardziej niewinnie wyglądający człowiek – bratnia, przyjacielska dusza, oferująca pomoc w potrzebie – może się okazać zwyrodniałym monster gorszym od Hitlera. Tak, specjalnie przywołałam to nazwisko. Może dlatego, że moc filmu leży w pokazaniu, w absolutnym close-up, tego co jest wyrządzone jednostce. W mojej opinii (i wiem, że to jest nie fair, ale tak to czuję), jakiekolwiek zbrodnie na masową skalę, jak holocaust na przykład, w pewien sposób odbierają wagę potworności dokonanej na jednostce – przez przesyt ilościowy. A ten film pokazuje dokładnie, wręcz organicznie, co jest zrobione trzem jednostkom ludzkim.

Dodam tylko jedno: z tego filmu pochodzi najgorsza scena jaką kiedykolwiek widziałam. Serio. Dotyczy czegoś co Mick nazwał „making a head on a stick”. Kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy... dosłownie zabrakło mi tchu w piersiach. Miałam fizyczną reakcję duszenia się, bo nie mogłam zaakceptować tego co zobaczyłam. Kiedy film oglądałam jeszcze później, to za każdym razem dobrze pamiętałam co będzie – i zamykałam oczy. To jednak dla mnie zawsze pozostanie too much.

Nie będę więcej pisała, bo nie chcę sprzedać filmu w razie gdyby ktoś chciał go obejrzeć (jak zwykle: linka do Dropboxa zapodam, plik ma tylko niecałe 700 Mb). Nie napiszę czy ktoś przeżył, czy był happy end, czy słuszna kara dostała się potworowi, chociaż i tak z mojego opisu już możecie się domyślić, że bajeczka dla dzieci z radosnym morałem to nie jest. Ale ważne jest Wasze świeże podejście – tak jak do wielu innych prawdziwych historii.

homo homini lupus est