Killing me softly

Nic na to nie poradzę. Ta piosenka absolutnie mnie bierze. Dotyka najskrytszych zakamarków serca...

http://www.youtube.com/watch?v=DtW29oTp5cE

I felt all flushed with fever

Embarassed by the crowd

I felt he found my letters

And read each one out loud

I prayed that he would finish

But he just kept right on

Strumming my pain with his fingers

Singing my life with his words

Killing me softly with his song

Killing me softly with his song

Ostatnio, na przykładzie jednej książki, przekonałam się jak różnie my, ludzie, odbieramy te same rzeczy. Ta sama opowieść, ten sam film, obraz, wiersz, ta sama piosenka mogą nieść absolutnie inne przesłanie w zależności od tego kto je odczytuje. Albo słowa, gesty, zdarzenia. To coś jak image z camera obscura – tylko uchwycony przez maleńkie okienko naszej duszy, z różnej perspektywy doświadczeń życiowych. Z focus ustawionym na inne szczegóły.

A mimo to, potrafimy też świetnie zrozumieć się w lot. Wyczuć. Istnieje jakieś pokrewieństwo – nie wiem czego: ducha, umysłu, bagażu życiowego.

Dlatego tak lubię tę piosenkę. Jest pięknym optymistycznym przesłaniem. Obietnicą niezatraconej umiejętności porozumienia się z drugim człowiekiem – w świecie, który promuje raczej indywidualizację i zapatrzenie w siebie.