Możliwość wyspy

Po raz pierwszy spotkałem Marie22 na kiepskiej jakości hiszpańskim serwerze; czas połączenia był przeraźliwie długi.

„Zmęczenie wywołane przez

Starego, zmarłego Holendra

Nie jest czymś, co można potwierdzić

Przed powrotem mistrza.”

2711.325104.13375317.452626. Pod wskazanym adresem miałem wizualizację jej cipki – przerywaną, spikselizowaną, jednak dziwnie prawdziwą. Żyje, zmarła, czy znajduje się w fazie pośredniej? Raczej w fazie pośredniej, tak sądzę, ale to rzecz o której nie wolno było mówić.

Tak się zaczyna książka Michela Houellebecqa pod tymże tytułem. A jeszcze w przedsłowiu (czy jak to pieroństwo nazywa się po polsku) pisze on: Zapewne istniała jakaś forma szczęścia rodzinnego związana ze wspólnym funkcjonowaniem, czego my nie jesteśmy w stanie zrozumieć. I później: Wcześniej, kiedy ludzie żyli razem, dawali sobie wzajemne zadowolenie przez fizyczny kontakt. Książka Houellebecqa daje do myślenia. Mocno. Oczywiście tylko u tych, którzy są zdolni do tej funkcji fizjologicznej.

Dużo wcześniej Isaac Asimov w swoich „Caves of Steel” przedstawił nam takie samo społeczeństwo, które nim tak naprawdę nie jest (bo wg mnie brakującym ogniwem do definicji jest bezpośrednie obcowanie z innymi): ludzie żyją w swoich domach, głęboko ukrytych pod kopułami i nie wychodzą z nich w ogóle, czy to ze strachu czy niepewności czy braku wewnętrznej potrzeby – ot, taka agorafobia naszych czasów. Kontakt z innymi istnieje tylko wirtualny, poprzez rozbudowaną sieć komputerową.

Dlaczego Was znowu zanudzam cytatami i opowiastkami z książek? Dlaczego tak potrzebuję czasami posłuchać wspomnianego wcześniej „Killing me softly”? Bo zauważam właśnie taki trend – z trwogą – wokół siebie. Gorzej: także w sobie samej! Pomyślcie i policzcie uczciwie (tak, uczciwie przed samą/samym sobą – przecież nie proszę Was abyście mi tutaj publicznie podawali cyferki) ile czasu spędzacie prze komputerem. Ile czasu poza pracą. Nieważne czy na czytaniu news, sprawdzaniu prognozy pogody, szukaniu ciekawostek, na grach, w chat rooms, na komunikatorze, czy samoprzyjemnie na Czerwonejtubie (coś o czym dopiero bardzo niedawno się dowiedziałam, ku wielkiemu zdziwieniu niektórych). A ile czasu w porównaniu z tym spędzacie, poza pracą, z innymi ludźmi – i nie mam tu na myśli męża/żony, chłopa/baby kręcących się po domu? Do jakiego stopnia kontakt virtualny usunął z Waszego życia ten realny? Jak przemożna jest w Was potrzeba kontaktu zdalnego – nawet w formie pustego bełkociku – spowodowana przez odczuwalny brak tego bezpośredniego?

Zamieniamy się właśnie w ludzi żyjących w stalowych jaskiniach, bez możliwości realnej wyspy. Te wszystkie portale społecznościowe: Twarzowaksiążka, MojaPrzestrzeń, Grono, NK (BTW: ja mam jedno skojarzenie do tego skrótu bom biologiczna bardziej – NK to Natural Killer cells, czyli niewyspecjalizowane komórki układu odpornościowego, nastawione na zabijanie wszystkiego obcego w naszym ciele) istnieją po to by podtrzymywać kontakty z ludźmi w obumierającym społeczeństwie – złudne kontakty, bo nie możemy zobaczyć wyrazu twarzy tej drugiej osoby, zanotować błysku w oku, odczytać body language, a nawet (na co ja choruję, choć się pilnuję by tego nie robić w pracy) gestykulując dotknąć ramienia, kolana, dłoni i uwidocznić emocje zawarte w słowach w fizyczny sposób. A także w ten sposób okazać ciepło, zrozumienie, wsparcie, przyjaźń... nieverbalny przekaz.

Powiem dosadnie: zdychamy! Zdychamy jako ludzie. A rodzimy się jako dodatkowy hardware do naszego komputerka. Zdychamy ludzko-emocjonalnie. Żyjemy w coraz bardziej zITowanym świecie. Mamy możliwość pracowania z domu – albo na zasadzie teleworking albo jako freelancers. Możemy kontaktować się ze znajomymi przez internet lub przez komórkę. Możemy zamówić praktycznie wszystko online – od mebli, poprzez sprzęt AGD i inny, ciuchy, bieliznę, aż po codzienne kupowanie chlebka, jajeczek i mleczka w Łańcuszkach Sprzedażowych oferujących dostawę do domu. Nie wspominam tutaj nawet o Mail Order Brides. Teoretycznie, możliwe jest życie bez wychodzenia choć na moment z domu. Ale czy tego naprawdę chcemy? 

Jednak boli mnie ten nowomodny kontakt li i wyłącznie wirtualny. I nie mówię tu tylko o tym prywatnym...

Zauważcie jak wiele firm ostatnio nie podaje na swoich stronach internetowych adresu ani numeru telefonu. Jak wiele z nich oferuje jako jedyny kontakt ich formularzyk online. A jeśli numer tel. jest podany, to albo nikt nie odbiera albo jesteśmy put on hold. A ja nie chcę pisać suchego email, by dostać odpowiedź z której i tak połowy rzeczy się nie dowiem. Ja nie chcę czuć się potraktowana szablonowo, jak jedna z osób która zadaje nowy FAQ. Przez telefon także degustuje mnie automat, z którym mam pierwszy kontakt i z którym „rozmawiam” wybierając guziczek „1” (jeśli dzwonię w sprawie swojego rachunku), guziczek „2” (jeśli jestem nowym klientem), guziczek „3” (jeśli chcę porozmawiać z konsultantem) lub guziczek „0” (jeśli chcę im podłożyć za to wszystko bombę). Zauważam że ludzi to już wcale nie dziwi, to odczłowieczenie usług. Podchodzą do całej sprawy ochoczo, woląc spędzić 15 minut wciskając odpowiednie cyferki w telefonie niż pojechać do filii danej firmy lub urzędu. Argumentacja jest ciekawa: szkoda mi marnować czasu na bieganie po urzędach i firmach. Hmmm, ale nie marnujesz czasu wisząc na telefonie i słysząc „wszyscy konsultanci są obecnie zajęci”? I po co ci ten zaoszczędzony czas – aby go zmarnować przed komputerem przy jakiejś grze?

W kontaktach z przyjaciółmi i znajomymi mamy to samo – na co dzień (nie mówię o weekendach) wybieramy wygodną namiastkę tego co powinno być. Czy to przez telefon czy przez internet. A powinniśmy opierać się na kontakcie z żywą osobą. Dlaczego więc utrzymujemy ten status quo? Bo tak wygodniej? Bo tak bezpieczniej? Bo żyjemy już w stalowej jaskini? Niefajne to. I ja tego nigdy nie zaakceptuję jako stanu normalnego.  

I tak,  ja chcę mojej wyspy, chcę wyjść z jaskini – i robię to, bo jeszcze mogę. A jeśli inni nie chcą wziąć mnie za rękę i podążyć za mną, to ich problem, bo akurat wiem że wcale nie jestem jedyna tak myśląca. :)