Prawo do Decyzji

Obiecany post. Tematyka: antykoncepcja, aborcja i eutanazja vs. Kościół Katolicki (choć tego ostatniego będzie mało).

Od razu na wstępie zaznaczę że jestem absolutnie, w 100%, ZA pierwszymi trzema rzeczami. Za antykoncepcją i aborcją – bo jestem kobietą i uważam, że tylko my możemy decydować o naszym ciele. Za eutanazją – bo jestem człowiekiem i uważam... to samo co w zdaniu poprzednim.

1) Antykoncepcja. Kwestia jest kilkupoziomowa. Po pierwsze, jest prawo kobiety do decydowania o swoim ciele (bo ciąża i poród są olbrzymim obciążeniem dla organizmu!) i swoim życiu (bo urodzić młode to każda kotka pod płotem potrafi – sorki, tak mi się skojarzyło – ale trzeba je przecież potem wychować!). Nikt nie ma prawa zmusić kobiety do ciąży, lub ryzykowania zaciążenia, gdy nie jest na to gotowa. Mam mocne podejrzenia, że Chrześcijaństwo ogólnie a Kościół Katolicki w szczególności, zostały założone przez zakompleksionych facetów z małymi fiutkami, którzy bali się kultu Izydy lub Hestii i dlatego to wszystko jest takie szowinistyczne.

Inna kwestia to antykoncepcja mechaniczna w postaci prezerwatywy, która nie tylko ma chronić przed ciążą ale też przed wszelkimi chorobami roznoszonymi drogą płciową. I tutaj znowu mamy prawo kobiety do decydowaniu o swoim zdrowiu i życiu.

Drugi poziom to niekonsekwencja Kościoła, który dozwala metody „naturalne” (kalendarzyk) ale nie mechaniczne. Chwila moment! Jakakolwiek metoda to przecież „sprzeciwianie się woli Bożej”. Bo jeśli Bóg chce abyśmy mieli dzieci, a my – na przekór – ominiemy te kalendarzowe dni, to buntujemy się przeciwko Niemu tak samo jakbyśmy warstewką gumki blokowali przepływ kijanek. Więc gdzie sens, gdzie logika?

Trzeci poziom jest bardziej ogólny: skoro uznajemy, że Bóg wie dla nas lepiej (jak Partia za dawnych czasów!), to nie powinniśmy mieć w ogóle instytucji szpitali, przychodni, nie powinno też być lekarzy. Bo skoro plan Boski wobec nas jest taki, że mamy się skaleczyć w palec zardzewiałym gwoździem i umrzeć od gangreny i sepsy, albo niezaleczona angina ma nam przejść w ciężkie zapalenie płuc, to kimże my jesteśmy by się Mu sprzeciwiać! Wszyscy bogobojni, apeluję do Was – wyrzućcie Rutinoscorbin i Gripex, potnijcie nożyczkami karty Medicover, przestańcie płacić składki ZUS!

2) Aborcja. Wracamy do kwestii prawa kobiety do decydowania o swoim ciele i życiu. Uwierzcie mi, to nie jest jak pstryknięcie palcem. Widziałam kobiety (jeszcze podczas mojej współpracy z Monash Medical Centre), które przez to przechodziły i bynajmniej nie była to dla nich jak decyzja o kupieniu czerwonych butów czy niebieskich. Kobiety, które decydują się na aborcję, naprawdę wiedzą co robią i jest to absolutnie najlepsze wyjście z punktu widzenia ich życia. I powinny mieć do tego prawo. Pomijam tutaj kwestię ciąży z gwałtu (także małżeńskiego lub „związkowego” – bo niestety to częsty proceder) albo ciąży zagrażającej zdrowiu kobiety, bo to wiadomo...

Denerwują mnie też nieziemsko teksty o „ochronie życia”. Co za pile of bullshit! Płód ludzki do trzeciego miesiąca to płód – nie dziecko! To zlepek komórek, czasami mniej a czasami bardziej wykształconych, ale w dalszym ciągu nie żywa „istota”. Rak to też zlepek komórek (uwaga: upraszczam mocno na potrzeby porównania!), które się mnożą przez podział w naszym organizmie. Mamy nie wycinać raka, bo jest „życiem”??? Crap!

A Kościół? Kościół uważa to oczywiście za morderstwo (ciekawam co myśli o pasteryzacji mleka, przecie to też zabijanie żywych istot – bakterii!). Tak samo jak uważa, że żona powinna poddać się woli męża i pełnić swoje obowiązki małżeńskie, nawet jeśli rodzina żyje na pensji 1000 zł miesięcznie, mają już 8 dzieci, a właśnie mężulek miał ochotę pochędożyć i zrobił nr 9.

3) Eutanazja. Jestem w 100% za, ale ostrożnie. Ostrożnie dlatego, że – jak większość chyba osób – boję się nadużycia przez nieuczciwych lekarzy lub członków rodziny. I nie mówię też tutaj o chamskim samobójstwie, które najbardziej rani osoby nam bliskie, nas kochające (Rodzinę głównie). Nie! Jestem za eutanazją u osób które pogodziły się ze swoim losem, które albo wiedzą że są terminally ill i cierpią potwornie, albo wegetują tylko na poziomie przepływu neurotransmiterów w mózgu i chcą skończyć tę uwłaczającą im egzystencję. I poinformowały o tym Rodzinę lub dały jakoś do zrozumienia, że tego naprawdę chcą.

Nie chcę słyszeć idiotycznych argumentów, że są postępy w nauce i medycynie, etc. Bzdura! Nie wierzcie bełkocikowi mediów lub innych źródeł o „nowym lekarstwie na raka”. Nawet jeśli nastąpi jakieś przełomowe odkrycie (a te są dokonywane w oderwanych od życia laboratoriach), to system regulacji i rejestracji jest taki, że potrzeba minimum 10 lat na badania kliniczne u ludzi, zanim jakiś nowy lek lub technika leczenia będą dozwolone. A ja, osobiście, nie miałabym sumienia skazać kogokolwiek na 10 lat bólu choroby lub cierpienia psychicznego.

W kwestii eutanazji stanowisko Kościoła jest jasne i nawet je rozumiem. Fakt, morderstwo. Ale morderstwo na sobie jest czymś innym niż zabicie innej osoby. Poza tym, Kościół uczy też miłosierdzia. A być miłosiernym oznacza zmniejszyć ludzkie cierpienie, być miłosiernym oznacza przynieść ulgę osobie konającej (dzień po dniu, długo).

No to napisałam. Długi ten post wyszedł strasznie, pewno 3/4 z Was w ogóle go nie doczyta do końca. Ale uważam, że warto czasami się rozpisać o kwestiach ważnych z punktu widzenia nie tylko kobiety ale też każdego człowieka.