Mój Idealny Poranek (Teraz)

W Moim Idealnym Poranku budzi mnie promień słońca muskający moją powiekę. Czuję, jak pieści moją skórę, niemal jak delikatny oddech Osoby Która Mogłaby Spać Obok Mnie. Powoli przechodzę z Krainy Morfeusza w Rzeczywistość. Jeszcze z przymkniętymi powiekami, pomagającymi zatrzymać przy sobie ostatnie resztki Snu, nasłuchuję. Cisza. Ale nie pusta, aż dźwięcząca złowieszczo w uszach, tylko Cisza Spokojna, zmącona ledwosłyszalnymi sygnałami życia. Słyszę świergot ptaków. Słyszę szum wiatru. Słyszę odgłosy kroków, wodę mknącą przez rury w ścianach, skrzypnięcie drzwi. Uchylam delikatnie oczy, filtrując jeszcze światło wpadające oknem przez firanki rzęs. Blask Dnia jest piękny, odświeżający. Widzę Refleksy Słoneczne tańczące na ścianie, odbijające się od szyby. Przeciągam się jak Kocica, mocno wyginając grzbiet i wysuwając daleko ręce i nogi. Mogę zająć całe łóżko, nie martwiąc się o potrącenie Kogoś. Pozostaję w takiej pozycji przez moment, niemalże starając się wyczuć każdą Komórkę Mojego Ciała budzącą się na nowo do życia po mini-hibernacji. Oddycham głęboko, smakując swojski i bezpieczny zapach Mojego Domu. Uśmiecham się. Jest mi Dobrze.