* * *

nie rzuca się kobiet
bo płaczą
w rogu wszechświata zwinięte
gwiazdom chłodnego blasku zazdroszczą

gwiazdy
za rozchwiane pociągają włosy

nie rzuca się kobiet
pożądaniem ścięte
jak lodem
usta cisną do brunatnego pnia

i nawet księżyc
może je zagarnąć
białą ręką z fosforu
tak powolne
w miłość czarną
owinięte szczelnie
cyprysem kwietniowym rosną

(Halina Poświatowska)