Życie jak z bajki

Taka pogoda jak dzisiaj o poranku, szczególnie w maju, nastawia nie tylko do przemyśleń nad przyszłością całego świata (tak, tak, to zdecydowanie koniec – zobaczycie, obudzimy się pewnego dnia i okaże się, że w nocy, w ciągu ułamka sekundy, jak od pstryknięcia palcami, wszystko się skończyło, włącznie z nami: wszystko będzie tylko atrapą, realną, ale atrapą, a my będziemy tylko i wyłącznie cieniami naszych prawdziwych ja, chodzącymi do pracy, biegającymi za swoimi sprawami, spotykającymi się z innymi, ale cieniami, zupełnie nieświadomymi, że to co nas teraz otacza to ta zapowiadana „wieczność”). Nastawia też do przemyśleń nad przyszłością ludzi.

I wróciłam znowu do ostatniej rozmowy z Rodzicielką, bo dowiedziałam się, ku wielkiej radości, że będzie robiła generalny porządek z wywalaniem bambetli z balkonu (nie, to nie jest ta radość-generująca część) i że będzie „wreszcie się pozbywać wszystkich tych papierzysków i innej makulatury z pudeł”. Zostałam absolutnie zaskoczona informacją, że przez te wszystkie lata przechowywała moje wypracowania z liceum! Now, who does that?! Ale, anyway, ważne, że ma też moje stare bajki. Normalne bajki a nie ten crap od Walta Disneya (Barbie, my ass!)

Pamiętacie to wydanie? Takie dokładnie miałam. Duży format, jak album, z pięknymi ilustracjami Szancera. Z prawdziwymi baśniami H.Ch. Andersena: „Królowa śniegu”, „Latający kufer”, „Dzikie łabędzie”, „Słowik” (o matko, ten ostatni dawał mi koszmary, bo ilustracja była bardzo mroczna, z człowiekiem leżącym na olbrzymim łożu, ze staromodną klatką na ptaki wiszącą na tle gotyckiego okna, za którym złowrogo świecił księżyc... no mówię wam, bałam się). Które dziecko dzisiaj zna opowieść o jedenastu królewiczach zaklętych w łabędzie i ich siostrze? Które dziecko, patrząc na jedną z ilustracji powie „Dziewczynka z zapałkami” zamiast: „ooo, Rumunka żebrze”? Które dziecko dzisiaj zna prawdziwą „Małą syrenkę”, a nie jej zbastardyzowaną wersję rodem z Holyłuda?

To samo się tyczy innych spraw: teraz rodzice kupują dzieciakowi konsolę i gry komputerowe, a nie małe książeczki, w takim kwadratowym formacie, z krótką opowiastką z ukrytym morałem (o matko, przy jednej płakałam rzewnymi łzami nie dlatego że była smutna – oczywiście skończyła się dobrze – ale z powodu rysunków; traktowała o kotku, który oddalił się z pokoju i szukał mamy i każde zielone światełko w ciemności brał za jej oko – jedna ilustracja pokazywała zasmuconego malutkiego kociaka siedzącego obok radia z zapaloną zieloną diodą na froncie; ale nieważne – był happy end!). Teraz rodzice, zamiast przeczytać dziecku baśń lub dać aby samo przeczytało, zabierają je do kina lub kupują płytkę DVD. Teraz rodzice propagują lalkę z nieludzkimi wymiarami jako bohaterkę i wzór – a nawet prawdziwą „aktorkę”, bo przecież Panna B. (ona jest panna, prawda? Ken to tylko gach? nie wiem akurat tego) „gra” w filmowych bajkach Hamerykańskich.

No a potem kupowane są takie prezenty na komunię, bo każdy dzieciak już od małego chce być plastic-fantastic: 

Świat schodzi na psy i się kończy, nie z powodu zaburzenia równowagi ekologicznej, wojen, wszelkich choróbstw (to swoją drogą jest podstawowy mechanizm biologiczny: przy nadmiernej liczebności gatunku, Natura stosuje safety valve i produkuje coraz więcej mutacji genetycznych oraz pozwala na powstanie nowych chorób, które tę liczebność mają zredukować do optymalnej), tylko z powodu degeneracji społeczeństwa nie troszczącego się tak naprawdę o potomstwo.

I tym, jakże optymistycznym, akcentem zakończę dzisiejszy wpis.