Incentive Oz Power – E04

Post u P-R: Ciacha Anzac   :)

Never think that war, no matter how necessary, nor how justified, is not 
a crime.  (Ernest Hemingway)
 
Na wstępie muszę zaznaczyć że jestem pacyfistką, choć szczególną. Nie potrafiłabym wziąć broni palnej lub innej w dłoń i skierować przeciwko drugiemu człowiekowi. Nie uznaję też głupoty w stylu umierania za bzdurne ideały Bóg, Honor, Ojczyzna (życie jest jedno i kurczę co ci z tych BHO przyjdzie gdy będziesz leżeć 6 stóp pod ziemią a robaczki będą składać jajeczka w twoich oczodołach?!). Zdecydowanie nie uznaję tego co robią Hamerykańcy na obcej ziemi – bloody, stuffed-up murderous wankers! Ale nie toleruję też konfliktów lokalnych ciągniętych latami typu Izrael vs. Palestyna. Dżizas, a niech przestaną bo już się niedobrze robi. Idiots! Jeśli tak bardzo chcą się zabijać i umierać, to mam idealne rozwiązanie: nuke them all! (uprzedziłam że mój pacyfizm specyficzny). Serio. Wyplenić kulturalnie i humanitarnie jakąś bombą atomową lub kilkoma – przecież oni i tak marnują życie swoje i cudze. Nuke them to the bloody smithereens! 
No wiem że czas połowicznego rozpadu jest długi i ziemia będzie nieużywana przez znaczny okres potem, ale warto poczekać. I po jakiś 90 latach (oj tam, promieniowanie jest wszędzie, a w Japonii ludzie jakoś żyją pomimo Hiroshimy i Nagasaki) można wprowadzić nowych osiedleńców. Perfect! :)

Wracając do tematu posta u P-R – OK, tytuł to lekka prowokacja. Nie wiem czy chłopcy byli ciachami, ale jeśli tacy młodzi i silni jak słyszałam, to raczej bym się zainteresowała... ;)

Rozróżnienie ważne: ciastka nazywają się „Anzac biscuits” lub „ANZAC biscuits”, żołnierze to byli „Anzacs”, a formacja wojskowa to „ANZAC” (Australian and New Zealand Army Corpse). Inna wielkość literek w pisowni.

Anzacs to żołnierze australiscy i nowozelandcy z czasów Pierwszej Wojny Światowej. Nie pytajcie mnie po co pchali się na wojaszkę do Europy – nie wiem. Głupota totalna, ale poddani królowej nie pytają o sens jej rozkazów. A do tego wiadomo – romantyczna wizja wojennej chwały, walka za wolność, braterstwo broni, blah, blah, blah. Fakt jest faktem że Australia, będąc pod Urzędem Korony Brytyjskiej (tak jak wciąż, do tej pory!), włączyła się w walkę. I posyłaliśmy naszych chłopców by ginęli tam w wielu miejscach – np. pod Gallipoli.

I dream of giving birth to a child who will ask, „Mother, what was war?” (Eve Merriam)

Co roku, 25 kwietnia, świętowany jest tzw. Anzac Day. Nie jest „uczczeniem” tylko weteranów z Pierwszej Wojaszki (ich to mało się ostało, plus wielu maszerować nie może, najwyżej na wózkach elektrycznych będą zasuwać w paradzie) ale wszystkich kombatantów wszelkich konfliktów zbrojnych w których Australia brała udział. Nie powiem, to jest wzruszające – widzieć staruszków odpicowanych jak kamienica na przyjęcie prezydenta w mundury z lśniącymi medalami na biuście, idących w kolumnie Anzac Day Parade przy dźwięku orkiestry dętej lub dud szkockich gwardzistów. Ahhhh, no właśnie, muzyka. Ja oczywiście zawsze oglądałam tylko dla niej, bo mam zboczenie i lubię każdą formę celtyckiej. A uwierzcie mi, tego w Oz jest sporo – moje pierwsze wspomnienie z jednej z kultowych plaż w Sydney (są dwie absolutne must-see: Bondi i Manly) to była mini-parada szkockiej orkiestry. Beaut! No sorki, może to nie jest your cup of tea, ale ja się zachwycam słysząc The Gael lub Scotland the Brave i już.

A co do Anzacs, no dobrze, mimo wszystkich moich zapatrywań, ściska mnie coś za gardło gdy widzę dziadka w mundurze z wnuczkiem idącym dumnie obok. Ściska mnie, bo wyobrażam sobie co przeszedł, co widział, co przeżył, co pamięta z tamtych złych czasów. Ściska mnie, bo wiem, że ci którzy idą to maleńki odsetek w stosunku do tych, którzy stracili życie będąc jakże młodymi ludźmi, pełnymi takich samych marzeń i pragnień jak my.

Ad rem: Anzac biscuits to specjalny typ ciastek. Wymyślony został przez żony, narzeczone, dziewczyny Anzacs z powodu problemów logistycznych. Wyobraźcie sobie transport w tamtych czasach przesyłek między Australią a Europą. Nawet dzisiaj drogą morską zajmuje to 3 miesiące (wierzcie mi, mam kwity)! Jakakolwiek żywność ma prawo się zepsuć kilka razy, wyjść sama z ładowni i radośnie się utopić w oceanie. Dlatego kochające kobiety wymyśliły przepis na produkt który oprze się upływowi czasu.

Z ciekawostek: jak się dowiedziałam z rozmów, niektóre „żony” wkładały liściki do ciastek dla swoich ukochanych by im zrobić miłą niespodziankę – jakaż fajna wersja chińskich „fortune cookies”.

Anzac biscuits są popularne po dziś dzień, bo są naprawdę smakowite. Chrupkie na zewnątrz, ale miękkie i lekko ciągnące w środku. Pomimo zastosowanej receptury zachowują wilgotność na wieki wieków. Tylko nie można kupować tych paczkowanych! Najlepsze są takie ręcznie robione, dwa razy większe od „masówek”, oferowane na weekendowych bazarach w całej Australii. A ja zawsze kupowałam na Queen Victoria Market, stoisko po lewej stronie od wejścia z Therry Street. Smacznego. :)