Seriously, people!

Lubię ludzi, ale nie obok mnie. No OK, jest wyjątek – kluby. A tak poza tym to najchętniej bym wprowadziła godzinę policyjną pomiędzy 1. a 24. dla wszystkich którzy nie zrobią 100 m w 10 sekund.

Dygresja: Właśnie pomyślałam, że Polacy (znający przecież z doświadczenia lub lekcji historii ten PRLowski wymysł) nie powinni popełniać idiotycznego błędu od którego szlag mnie trafia za każdym razem: mam ochotę złapać tłuczek od mięsa i wbić do durnych pał właścicieli knajp, że nie ma „happy hours” tylko „happy hour” – l. poj. nie l. mn.! Nawet jeśli ją macie między 17. a 22.! Tak samo jak nie było „godzin policyjnych” między 22. a 6., tylko „godzina policyjna”! Get it?!

Anyways, do szału też doporowadzają mnie ludzie pętający się pod nogami. 

Na chodniku, na przejściach dla pieszych, w sklepie, na bazarze, przy wsiadaniu do autobusu albo metra, przy wchodzeniu do knajpy, etc.

Kilka przykładów:

1) Nie wiem co w tym jest, ale na bazarze ludzie ruszają się jak muchy w smole i do tego nie patrzą dokąd idą – a zazwyczaj łażą środkiem lub blisko niego. Seriously, nie mogę tego pojąć. Większość kramów ma te same warzywa i owoce. Chcesz kupić kalafiora? To podejdź, obejrzyj, a jak ci nie pasuje, to przejdź (trzymając się jak najbliżej stoiska) dalej. Jak mówiliśmy w Oz: „keep to the left and get the f*ck out of my way”! Mówię serio, dobrze że nie żyjemy w Hameryce, bo broń palna zamiast 
w torebce non-stop tkwiłaby – dymiąca z lufy – w mojej dłoni. 

   
2) W supermarkecie alejki są przeważnie zatarasowane babą z olbrzymim zadem, pchającą wózek (tak, tak, bo od niesienia koszyka zapewne spaliłaby niezbędne jej do życia kalorie) wypchany po brzegi i zatrzymującą się co chwila by sięgnąć grubą łapą jeszcze coś z półki i do niego dorzucić (uniemożliwiając mi wciśnięcie się 

w regały i wyminięcie jej zdrapując sobie skórę o słoiki z gołąbkami i puszki ze śledziem w oleju). W takim momencie mam ochotę zapytać prosto z mostu: 

„Nie sądzi pani że spasła się już wystarczająco i teraz powinna wreszcie zacząć odżywiać się powietrzem? Najlepiej gdzieś na zewnątrz, z dala ode mnie”.

3) Również w supermarkecie, ludzie przy kasie doprowadzają mnie do białej gorączki. Weźmie taki, wyłoży swoje produkty na taśmę i czeka. Dochodzi do kasy 

i patrzy jak pani skanuje – nie patrzy nawet na to czy dobra cena jest nabita, tylko gapi się jej na ręce. Dopiero gdy kobitka skończy i powie ile razem, to weźmie (barrrdzo powoli) swój plecak, otworzy go (barrrdzo powoli), pogmera w nim, wyciągnie portfel i zacznie odliczać pieniądze (barrrdzo powoli). Zapyta też zawsze „jaka końcówka?” i wysypie monety w garstkę i zacznie w nich grzebać i podawać pojedynczymi grosikami, nawet jeśli końcówka to 3,89 zł! Potem powoli, jak żółw ociężale, wsypie resztę z powrotem do portfela, schowa go do plecaka, zarzuci plecak na ramię. Odsunie się, krokiem starego paralityka, kawałeczek i zacznie pakować swoje produkty do siatek. Kasjerka w tym czasie już trzyma w ręku jedną 

z rzeczy kupowanych przeze mnie, ale nie może zacząć skanować, bo nie ma gdzie jej odłożyć (albo ma, ale jest za mało miejsca na więcej i do tego musiałaby się wykręcić do tyłu). Dżizas! Wczoraj tak miałam i szczerze mówiąc marzyło mi się złapanie tej mojej butelki Krzepkiego Radka, obtłuczenie jej – jak się widzi 

w filmach – i trzymaną w dłoni jej resztką o ostrych krawędziach zafundowanie panu operacji plastycznej na koszt NFZ. P.S. To samo ma miejsce w innych bottlenecks, of course.

No sami widzicie, że ta godzina policyjna jest niezbędna dla tych ludzi. I postuluję jej wprowadzenie dla ich własnego dobra i z czystej troski o ich zdrowie i życie. Taka jestem dobra i kochana i altruistyczna. ;)