The Julie Project

  

For 18 years the photographer documented the life of Julie Baird, whom she met by chance in San Francisco. Julie was then 18 and HIV positive, with a newborn child and a history of drug abuse. The photographer aimed to provide an in-depth look at poverty, AIDS and other social issues by focusing on one woman’s struggle. Later, she wanted the project also to be a record for Julie’s children of their mother’s story, after Julie lost custody and had to give them up for adoption.
 

To jest krótki opis tzw. Activities w ramach uczestnictwa w World Press Photo – zdjęcia/projekt autorstwa Darcy Padilla. Możecie je zobaczyć tutaj, a cały World Press Photo 2011 tutaj. Wystawa WPP 2011 była do obejrzenia na 1. piętrze Złotych Tarasów do ostatniej niedzieli. Przyznam, że miejsce zupełnie nieodpowiednie na to i nie mam pojęcia któremu z decydentów strzeliło do głowy je wybrać. Już sobie wyobrażam jakiegoś wołka zbożowego w garniturku, który myśli „Aha! Mam! Te fotografie są poruszające i często koszmarne – najlepiej będzie je oglądać pomiędzy zagryzką tłuszczu w Makusiu a przegrzebywaniem się przez tandetne ciuchy w Huje Muje. To na pewno jest idealny moment na zatrzymanie się i zadumę – trawienie Supersize McJunk w trzewiach będzie ułatwione, a niektóre zdjęcia mogą zainspirować do zakupu nowych podartych dżinów albo kolorowej strzępiastej kiecki.” Ehhhh, no comment.

Wiadomo co zdobyło 1. nagrodę ogólnie. Czy się zgadzam? Nie wiem. Każdy uczestnik pokazał tyle cierpienia ludzkiego, okropności lub nieszczęścia, 

a wszystkie fotografie pięknie/strasznie oddawały ten bezmiar uczuć – lub koszmarnej pustki – że sama nie umiałabym zadecydować.

Ja wiem co mnie najbardziej poruszyło. Właśnie The Julie Project. Dlatego że dziewczyna miała tyle samo lat co ja gdy umarła. Była młoda, miała całą resztę życia przed sobą, miała dzieci dla których mogła i na pewno chciała żyć i miała kochającego ją partnera. Była moją siostrą – w sensie człowieka. Stałam i patrzyłam na tę serię czarno-białych fotografii i poczułam się nieswojo. Jako że nie oglądałam wystawy sama, miałam dodatkowo inną perspektywę. Poczułam się nieswojo, że ja stoję tutaj z drugą, bliską, osobą, a na tych zdjęciach jest kobieta która już nigdy nie wyjdzie z domu, nie pójdzie na spacer, nie poczuje ciepła słońca lub muśnięcia wiatru na twarzy, nie uśmiechnie się do nikogo, nie spojrzy w niczyje jasne oczy... nie zrobi już nic. Znam swoje odbicie w lustrze i patrzyłam na moją rówieśniczkę na zdjęciach – i widziałam ogromną przepaść między nami.  I pomyślałam, że tak naprawdę to jestem szczęśliwa. W sensie lucky i w sensie happy. Żyję w kraju bez wojny, bez nieludzkiego reżimu, bez trzęsień ziemi, wybuchu wulkanów, tsunami, 

w kraju gdzie kobieta nie zostanie oblana benzyną i podpalona przez ojca lub brata. Jestem w sumie zdrowa, mam kochającą rodzinę, mam przyjaciół, znajomych. 

I jest Ktoś kto sprawia że się uśmiecham. Mam gdzie mieszkać i co jeść, zarabiam tyle ile mi potrzeba robiąc to co lubię. Jakieś przykrości lub niepowodzenia są drobne w ogólnej skali i nic nieznaczące. Nie mam wszystkiego o czym marzę, bo to chyba niemożliwe, ale... Jestem naprawdę szczęśliwa.

Julie tyle szczęścia nie miała.

Cała poruszająca historia Julie opowiedziana fotografiami jest tutaj.