I can do Science me

A long time ago in a laboratory far, far away…

… Queen Agadala, wciąż jeszcze świeżo po inwazji Krainy Oz, pracowała pilnie nad nietajnym projektem magisterskim dotyczącym gruźlicy. Z pomocą i zachętą Ewoków odkryła nieznane dotąd geny związane z patogenezą Mycobacterium. Szczegółowo analizując mutanty transpozonowe dzikiego szczepu modelu laboratoryjnego – mc² – zidentyfikowała te o obniżonej przeżywalności po fagocytozie w linii tkankowej ludzkich makrofagów, a następnie wyizolowała i zsekwencjonowała fragmenty DNA odpowiedzialne za to. Zaczęła się nowa era walki z podstępnymi prątkami...

I wracamy na planetę Ziemia.

Miałam dzisiaj autentyczny blast from the past. Dostałam email od kolegi z mojego pierwszego laboratorium – a właściwie to Research Fellow, który przyszedł do naszego labu by przejąć projekt Mycobacterium jakoś tak w połowie mojego malarycznego doktoratu. Jeden z mutantów i gen, które zidentyfikowałam osobiście podczas gruźliczej magisterki – ten który czule nazywałam „my baby” – został dalej scharakteryzowany i wyniki są bardzo ciekawe i obiecujące jeśli chodzi o zrozumienie patogenezy i walkę z gruźlicą. Am proud of myself like hell! Ja to oczywiście wiedziałam, że ma przyszłość, ale oni woleli się bawić microarrays całego genomu, bo to takie cool i na czasie było. Hehe – i kto miał rację?

No w każdym razie artykuł naukowy z mojego MYCO popełnili, a ja jestem oczywiście jednym z co-authors, bo przecie podwaliny i część kluczowych wyników jest moja. Dostałam manuskrypt do zrecenzowania plus info w którym scientific journal P. planuje opublikować. No słuchajcie, ucieszyłam się zupełnie jak blondynka na widok pudelka.

I zadumałam.

Miałam już wielokrotnie potężną nostalgię za poprzednim życiem. Tęsknię mocno, niezależnie od frajdy jaką mam z tego co robię teraz. Tęsknię za swoim projektem badawczym – twórczym a nie odtwórczym! – za mental stimulation, tęsknię za improwizowanymi dyskusjami w labie gdy nagle słychać od kogoś „oh, fuck, what the hell happened to my cells”, tęsknię za tym fajnym uczuciem jak przy otwieraniu prezentu za każdym razem gdy spoglądałam w mikroskop i nie wiedziałam czego się spodziewać po tych piekielnych komórkach, tęsknię za strzelaniem jak z petard eppendorfówkami napełnionymi suchym lodem, tęsknię za zabawą w barmana i przyrządzaniem z innymi wydumanych drinków na bazie czystego laboratoryjnego EtOH, tęsknię za wyścigami myszek laboratoryjnych, tęsknię... za wszystkim.

But, anyways, rozśmieszyło mnie trochę że wieki – jak to czuję – po tym gdy moja noga ostatni raz przestąpiła próg labu ja wciąż publikuję. Czyż nie fajnie? Ustawiło mi dobry humor na cały dzień.