Barcelona Alter Guide

Czego Wam nie powiedzą w żadnym przewodniku – albo powiedzą źle.

1. Llegada: radzę po dobroci, kupcie jak najszybciej wachlarz (kobitki) lub weźcie 

z Tourist Information plan miasta (faceci) do wachlowania się. Będziecie jeździć metrem a nie żurbujsko rozbijać się taxi, w nim zaś panuje temperatura 40°C 
(nie przesadzam!) – wszyscy tubylcy machają czymś przed sobą dla ochłody. 
A piękny wachlarz za parszywe 1-2 euro będzie też miłą pamiątką.

2. Aromas: W Barca napotkacie prawie na każdym kroku jeden z 3 zapachów: kiszonej kapusty, moczu lub smakowitej kuchni hiszpańskiej. Dwa pierwsze nie wiem skąd, bo przecież nie były to jakieś żulerskie zaułki (np. nasza stacja Glories nieodmiennie witała kapuśniakiem, a urokliwa uliczka prowadząca do Parc Güell zalatywała jak męski urynał). To podobnie jak Paryż, gdzie metro śmierdzi mocno wiekowymi ściekami a powierzchnia często psimi kupami. Może tak się objawia równowaga w naturze: Warszawa jest brzydka ale w miarę bezwonna, za to Paris and Barca piękne ale podśmierdujące.

                  

3. Comida: Wbrew sugestiom z przewodników, jeśli chcecie smacznie zjeść to omijajcie szerokim łukiem bary i restauracje tapas. Serwowane tu jedzenie jest na miarę szkolnej stołówki lub baru mlecznego dla emerytów. 

W jednym takim przybytku (nie tym na foto), dosłownie pod samą Sagrada Família, wołowina z warzywami przypominała zupę gulaszową Campbell’s (z większymi kawałkami i mniejszą ilością płynu), a sałatka z kraba i ananasa to były strzępki paluszków surimi z ananasem z puszki polane różowym sosem do kebaba. Jedyną dobrą rzeczą było tam wino (bo kupne markowe). Idźcie do prawdziwej restauracji, I’m serious. Tego samego dnia po niefortunnym lanczu tapaso-stołówkowym siedzieliśmy o 23 w nocy w knajpie Via7o na La Rambla i z rozpromienionymi twarzami jedliśmy najlepsze małże a la marinera na świecie. A w poniedziałek, zupełnie psim swędem, trafiliśmy na wspaniałą restauracyjkę Rita Blue (w bocznej uliczce od La Rambla), gdzie można przeżyć wielokrotny orgazm przy każdym kęsie cudownie świeżych i idealnie przygotowanych potraw. O extatycznym deserze 

w postaci czekoladowego mud cake nawet nie wspomnę – jeno że chęć wylizania talerzyka była nieprzeparta u nas obojga. Dodatkowo: wspaniała, sympatyczna obsługa i ładny klimatyczny wystrój (chociaż ogródek odrzucał mnie lekko kolorowymi ceratowymi obrusami kojarzącymi mi się z PRL). Polecam gorąco.

4. Alcoholes: Ło matko! Sangria to największa zbrodnia wyrządzona kieliszkowi (serwują to coś w pucharach półlitrowych). Soczek z kawałkami owoców, w którym nie da się wyczuć krzty wina czy innego alkoholu. Można to butelkować i dzieciom dawać jak Bobo Frut. Nie dałam rady zmóc nawet połowy. I’m not kidding: niech was ręka boska broni przed zamawianiem. 

Za to G&T był celebrowany: kelner przyszedł do stolika, postawił niską szklankę z lodem, zaczął na naszych oczach fantazyjnie lać do niej gin, a potem odkapslował jedną ręką tonic i go dodał. Perfecto. Jeśli jednak chcecie bardziej wyrafinowany koktajl, to musicie iść do prawdziwego pubu. I tutaj absolutnie polecam London Bar – stał się dla nas prawie Mekką i przy nocnym wyjściu standardowo padało „To co? Zaczynamy w London Bar a potem dalej?”. To miejsce klimatyczne z fantastycznym retro wystrojem, świetną atmosferą udzielającą się każdemu klientowi i rewelacyjną obsługą za barem. Wystarczy powiedzieć „classic dry martini”, a przyrządzają one mean drink. Ambrozja! Dodam że miejsce jest sławne i z tradycją, bo przesiadywali w nim tacy ludzie jak Pablo Picasso, Ernest Hemingway czy Joan Miró. 

A poza tym, to alkohol pije się normalnie w miejscach publicznych. Nie dziwi widok puszki piwa lub butelki wina niesionej w ręce, z której co pewien czas pociąga się łyk. Przyjemnie jest usiąść w parku lub gdzieś na schodkach czy murku z ładnym widokiem i pozwolić odpocząć nogom przy okazji delektując się trunkiem. 

W sklepie zresztą można kupić czteropaki buteleczek po 0.25 l, które są poręczniejsze do noszenia pojedynczo niż cała flacha. BTW, w sklepach sieciowych w Hiszpanii można też zobaczyć takie półki z winem: 

5. Comercio: Wszędzie na szlakach turystycznych zobaczycie mnóstwo nielegalnych imigrantów – handlarzy ulicznych oferujących wszelkiego rodzaju podróbki torebek, okularów, piszczałki, zabawki, błyskające piłeczki, etc. 

Na La Rambla jest jeszcze jeden ich gatunek: trzymając w ręku zgrzewkę piwa, niby że na sprzedaż, półgębkiem (jak za czasów PRL ci co sprzedawali dolary na Bazarze Różyckiego) zagadują „hashish, marihuana, cocaine”. I’m serious! Ja byłam zadziwiona że policja nic z tym nie robi, a przecież każdy wie o tym procederze.

Na zakończenie – czego nie przeczytacie w żadnym przewodniku: za Barceloną zaczyna się tęsknić już na lotnisku. W tym mieście nie można nie zakochać się od pierwszego wejrzenia, więc wyjazd jest jak zerwanie – łamie serce.

 

Barcelona ma atmosferę cudownej świeżości życia. Za dnia jest pięknym miastem 

z niesamowitymi widokami, a nocą rozkwita jeszcze bardziej i tętni energią, zapachami, kolorami, dźwiękami. Powrót wiąże się nieodmiennie z tęsknotą za tym wszystkim i ze smutkiem ściskającym gardło, bo jest się już w szarej rzeczywistości 
a nie tam... tam gdzie na deptaku pod naszym hotelem w dzielnicy Glories były nocą koncerty i można się było pobawić, posłuchać muzyki, potańczyć; tam gdzie codziennie idąc z hotelu na stację metra mijaliśmy ikonę miasta: Torre Agbar 
(i śmialiśmy się że to „kolorowy fiutek”); tam gdzie wchodząc na stację metra, mieliśmy piękny widok na wzgórze Tibidabo i na wieżyce Sagrada Família; 
tam gdzie każda komórka ciała chłonęła cudowną symfonię widoków, dźwięków, zapachów i smaków.

P.S. Tam, gdzie w telewizji w hotelu mamy również Al Jazeera ;P