Croatiaholics Anonymous

Nie wiem od czego zacząć. Zupełnie.

Za dużo w głowie się kłębi, zbyt wiele jeszcze krąży w żyłach i pulsuje w każdej komórce ciała, by moje neurony powciskane gdzieś między fałdki mózgowe 

(na które być może płonące złotem słońce Dalmacji podziałało jak gorące żelazko – to się okaże po pierwszym tygodniu pracy) miały ochotę na i zdolność do logicznej artykulacji. Było cudownie and I want more!
I think I'm drowning
asphyxiated
I wanna break this spell
that you've created
(Muse - Time is Running Out) 

Dzisiaj będzie post o Croatia, bo wciąż jeszcze czuję jej zapach w nozdrzach, smak na ustach, ciepło na skórze, słyszę fale Adriatyku, a przed oczami mam niesamowite widoki – czasami diametralnie różne: turkus przejrzystej wody pod błękitem czystego nieba; potężne, wręcz przytłaczające swym ogromem, Góry Dynarskie; skaliste molochy i zadrzewione masywy górskie dominujące po przeciwnych stronach lazurowej zatoczki; plaża z terapeutycznie masującymi kamyczkami przechodząca niepostrzeżenie w dobrze znaną piaszczystą przy skałkowym molo; winorośle pnące się na pergolach, tuż obok drzewek figowych i krzewów oliwnych przy każdym domu i pensjonacie; palmy daktylowe w samym centrum miast i miasteczek; kościółki, budowle i mury nawet z IX wieku (!!!) w jednej fasadzie z modernymi butikami i sklepami z aluminium i szkła; zakład fryzjerski na balkonie jakiegoś XV-wiecznego budynku, na parterze którego mieści się restauracja serwująca zapewne zarówno sałatkę z ośmiornicy jak i beef Stroganoff walutowym turystom z całego świata (podobnie jak nasza naprzeciwko, w tak samo zabytkowym frontonie); potężne mury starych warowni i twierdz; klasyczne, delikatne, białe domki w stylu śródziemnomorskim; przepiękne jeziora, oczka wodne i wodospady prawie dwa kroki od krętych dróg asfaltowych prowadzących przez nadmorski klif lub górskie bezdroża; and so on, and so on...

Zdjęcia ani filmiki nie są w stanie oddać tego co się czuje będąc tam na miejscu i doświadczając tego każdym zmysłem. You’ve got to be there to fully appreciate it, absorb it, live it. Croatia... Ja jedynie mogę wam zapodać marną namiastkę.

Jeziora Plitwickie – chyba the highest point of the whole trip i zarazem coś na co zupełnie nie byłam przygotowana (bo L. podstępnie kłamliwie zapowiedział to jako „no, jeziora, w sumie coś jak Morskie Oko” i jeszcze śmiał się pod nosem gdy gadałam że M.O. mi się podobało gdy byłam w Tatrach a poza tym to lubię Mazury i spędzałam fajnie czas nad Mikołajskim i Rucianym). To zespół malowniczych jezior, stawów, oczek wodnych i przepięknych wodospadów z piętrzących się skał w samym środku bujnej roślinności. Breathtaking! Przeżyłam nawet krótki rejsik stateczkiem po jednym z większych jezior, choć żołądek dał mi kilka razy znać co sądzi o tym pokręconym pomyśle. Ale ja twardo zastosowałam zasadę „close your eyes and think of England” – oczywiście było to raczej „bite your lips”, bo oczu nie chciałam zamykać na rozpościerające się widoki oglądane wraz z L. Ehhh, czego nie robi się z miłości (lub głupoty – interpretacja dowolna, haha). 

Wodospady Krka – w porównaniu z poprzednim to anticlimax, ale zachwyciłam się przepięknymi dróżkami, strumieniami i kaskadami w cieniu drzew wręcz brzęczących od życia owadziego i inszego. Są bardziej kameralne i ogólnie mniej widowiskowe, choć jeden główny wodospad wpadający do przepięknie lazurowego oczka wodnego przebija efektywnością te poprzednie. Denerwujący są turistas pętający się wszędzie pod nogami, bo ten park narodowy jest mocniej reklamowany, ale sielankowa atmosfera miejsca nastraja do łagodności i powstrzymania się od zepchnięcia ich z drewnianych schodków i kładek w pierony, na modłę starożytnej Sparty. Osobiście uważam, że gdyby było jak w Plitwickich – dostęp tylko dwunożny, a nie podwózka autokarem – to byłoby tego ludzia mniej, bo większość to polskie zapasione rodzinki z dietą Makusiową i tłusto-ludową (nawet miałam motyw gdy wracaliśmy już na parking, siedząc w autokarze obok trzech spaślaków, w tym babsztyla który nie mieszcząc się na swoim siedzeniu jeden potężny półdupek zwalił na L.-owskie, przez co ja byłam wciśnięta w szybę, no i beztrosko zarecytowałam „a w trzecim siedzą same grubasy, siedzą i jedzą tłuste kiełbasy”, hehe).

Makarska Riwiera – niesamowity fragment wybrzeża Chorwacji gdzie przepiękne, choć zarazem klaustrofobicznie przytłaczające, masywy górskie dominują nad wąskim skrawkiem wybrzeża aż błyszczącego od słońca odbijającego się na lazurze krystalicznie czystej wody. Urokliwe miasteczka – małe kurorciki lub nieturystyczne (czyt. nieprzereklamowane) miejscowości z białymi domkami, 

z nadmorskimi (dosłownie – kilka metrów od fal) deptakami pełnymi restauracyjek, sklepików i kramików, z palmami daktylowymi i drzewkami figowymi rosnącymi wszędzie wokoło ... ahhh, tak żyć. Powiem tylko tyle: skoro 

z moich ust padły słowa „jejku, to piękniejsze niż Great Ocean Road”, które w każdym innym przypadku byłyby świętokradczym bluźnierstwem na Oz, karalnym zsyłką do Kraju Lachów, to znaczy że region jest naprawdę crème de la crème. 

Jestem zakochana... teraz w Chorwacji. ;)