Mój Manhattan

 

Lubię czasami stanąć w środku nocy na balkonie i patrzeć na widok przede mną. Patrzę na puste ulice, bez figurek ludzi – w blasku dnia tak licznych, spieszących się jak mróweczki do swoich spraw. Patrzę na nieliczne przejeżdżające samochody. Patrzę na światełka w oknach domów. I lubię się zastanawiać.

Kto jedzie, o w tym tutaj właśnie samochodzie. Dlaczego tak późno wraca do domu – i czy ma do kogo wracać? A może właśnie wyjechał z niego – może to lekarz jadący do pacjenta, albo rodzice, którzy mają odebrać córkę z Dworca Centralnego? Może para zakochanych jedzie na lotnisko, by rozpocząć swoją romantyczną podróż do Paryża? Kto mieszka za tymi rozświetlonymi oknami i dlaczego nie śpi jeszcze o tej porze? Czy to pisarz, mający właśnie natchnienie i z pasją przelewający myśli na klawiaturę komputera? Czy to żona czeka na spóźniającego się męża? A kto śpi za ciemnymi oknami – i czy śpi spokojnie? Rodzeństwo na piętrowych łóżkach w pokoju dziecinnym? Para staruszków, wciąż całujących się na dobranoc i zasypiających trzymając się za ręce? Czy też samotny człowiek na wąskim tapczaniku w zimnym i skąpo urządzonym mieszkaniu? 

A może tam, w oddali, na jakimś balkonie też stoi kobieta. I patrzy przed siebie, zastanawiając się jakie historie kryją się za tymi wszystkimi światłami i za ciemnymi oknami.