Keep the Faith

 Zapowiedziałam wczoraj, więc się trochę powymądrzam teraz o religii. Temat na posta podszedł mi już gdy pisałam Karmę – tam wspominałam Biblię i Boga – a poza tym ogólnie na blogu chyba nieraz wzywałam imię Jego nadaremno.

Zacznę może od osobistego motywu. Nie potrafię się dokładnie określić – nie pasuje do mnie w 100% ani „wierząca-niepraktykująca” ani „agnostyczka”. Będąc urodzona w Polsce oczywiście zostałam wychowana w Katolicyzmie. Ba!, co więcej: w całkowicie niedawnych (haha) czasach szkoły podstawowej byłam Bielanką i czytałam też do mszy. Ale z innych powodów niż Siostra myślała – zwyczajnie już we wczesnej młodości zauważyłam że lubię szopki, przebieranki (te białe suknie i błękitne pelerynki) i stać na „scenie” w centrum uwagi ludzi (na przykład obok Ołtarza w kościele). Dlatego jak najbardziej praktykuję – ale obecnie tylko Wielkanoc (koszyczek-święconka i dzielenie się jajkiem) oraz Boże Narodzenie (Wigilia, opłatek, Pasterka). Lubię tradycję z tym związaną, a nie religijny aspekt obrzędu.

Dygresja: taki oto dialog przeczytałam w jednym serwisie:

- No, chodzę czasami do kościoła, więc raczej jestem katolikiem.

- Ja stoję czasami w garażu – czy to znaczy że jestem samochodem?

Nie jestem też agnostyczką bo miałam jedno zdarzenie w życiu, akurat w Wigilię (musiałam mieć jakieś 7 lat, bo mój Tata był jeszcze z nami), które dla mnie do tej pory jest wyraźnym dowodem, że istnieje Coś/Ktoś Nad Nami. Nie akceptuję jednak, że nazywa się Bóg Ojciec.

Można więc mnie chyba określić „wierząca-praktykująca inaczej”.

Ogólnie uważam, że religia – a raczej Wiara – to kwestia tak osobista i związana ze światem abstrakcji, że nie powinna być przedmiotem dyskusji i sporów, i nie powinno się też do niej nakłaniać ludzi lub ich „nawracać” – ani słowami ani ogniem i mieczem. Mnie nie obchodzi czy ktoś wierzy w Boga Ojca, Jahve, Allacha, Zeusa czy też Flying Spaghetti Monster (http://www.venganza.org/about/ – polecam lekturę - stąd fota na froncie posta; swoją drogą: mój niedoszły szef i współpracujący dyrektor instytutu z AU bawił się w to). Cytując Barda: to co zwiemy różą pod inną nazwą równie słodko by pachniało. Ważne jest by ktoś praktykował zasady etyczne w tych religiach zawarte: nie zabijaj, nie krzywdź innych, okaż miłosierdzie, podaj pomocną dłoń, etc. Te zasady wydają mi się universalne niezależnie od wyznania (pomijam oczywiście fanatyzm!... co mi przypomina Świętą Konewkę: 

http://www.youtube.com/watch?v=e30zR7Fv9uA – obejrzyjcie, cudeńko!).

Sama bym się raczej skłaniała ku opinii Karolka Marxa: „religia jest opium ludu”. Faktycznie, ale jestem jak najbardziej za tym by niektóre osoby święcie wierzyły w to co tam sobie wierzą, jeśli to ma podziałać kojąco. Osoby, które cierpią w życiu, które czują się przytłoczone przeciwnościami losu, które są na granicy kompletnego załamania. Jeśli wiara – obiecująca lepszy byt po śmierci (lub kolejne życia) – ma im pomóc przetrwać te najgorsze chwile, to czemu nie? Nie afirmuję oczywiście bezczynności! Nie! „Pomóż sobie, a Bóg ci pomoże”. Ale jeśli wiara ma ci dać nadzieję i siłę, to wierz całym/całą sobą. :)

Dygresja: jest fantastyczna komedia pt. „The Invention of Lying”, która zahacza mocno o tematykę religii (pokazuje jako wątek oboczny stworzenie religii, włącznie z tablicami Mojżesza – z tym, że są to pudła po jedzonku z Pizzowego Kapelusza... hmmm, ciekawe ile zapłacili za product placement... http://www.youtube.com/watch?v=a-H2dNfx-Uw – film mogę udostępnić zainteresowanym!)

Dlatego, koniec końców, uważam, że religia jak najbardziej przydatna jest, ale – jak większość rzeczy w życiu – tylko gdy zapodana w umiarze.

Z Bogiem/Jahve/Allachem/Zeusem/FSM/(...wstaw odpowiednie...)! :)