Notice

Niniejszym zawiadamia się, że działalność misyjna w tutejszym przybytku pańskim zawieszona zostanie na okres 12 dni z przyczyn zależnych od głównej kapłanki. Uprasza się o cierpliwość i niedeptanie trawy.

Jedziem, drogie robaczki świętojańskie, jedziem jutro po pracy.

Będzie Wiedeń – jak wiadomo moje marzenie, bo pragnęłam prawie jeszcze 

dzieckiem w kolebce będąc nie łeb urwać Hydrze tylko zobaczyć, wręcz pomacać 
i polizać, „Pocałunek” Klimta i inne jego obrazy w oryginale. Jeśli się wszystko uda, bonusem będzie wystawa Salvador Dali pod tytułem „Le Surréalisme, c’est moi!” akurat teraz pokazywana w Kunsthalle Wien, a do tego jedno z największych ferris wheels na świecie: Wiener Riesenrad. No i obowiązkowo Kaffee mit Schlagobers. Już się cieszę. :)

I będzie Chorwacja – jakieś półwyspy, jakieś wodospady, jakieś miejsca bez samogłosek w nazwie, jakieś urokliwe zakątki i niepowtarzalne widoki. Nic nie wiem o tym kraju, więc zobaczę wszystko po raz pierwszy – ale nie zupełnie obiektywnie, bo przez pryzmat spojrzenia i obecności Tej Jednej Drugiej Osoby, która będzie mi to wszystko pokazywać. Dla mnie to w każdym sensie wyprawa dziewicza.  :)
A ja... jestem już na tym etapie że jakakolwiek road trip z L., nawet gdyby prowadziła przez Zagłębie Ruhry z destynacją w Rzeźni Nr 5, wydawałaby mi się podróżą marzeń. :)

Oczywiście zaopatrzyłam się szczodrze w Aviomarin oraz torebki z cukierkami imbirowymi i tajskim imbirem kandyzowanym, bo jazda samochodem daje mi umiejętność poruszania się za pomocą odrzutu przedniego – ale mam nadzieję że może z tego trochę wyrosłam i będę musiała zażywać tylko okazyjnie doraźnie.

Oczywiście jak zwykle spakuję za dużo rzeczy (nie, wróć, nie „za dużo” tylko „odpowiednio dużo”, tak akurat, na wszelki wypadek i każdą okazję), to normalne, ale na szczęście bagażnik samochodu i cierpliwość L. są przepastne, więc mogę sobie pozwolić na excess.

Oczywiście pierwsze potencjalne kłótnie będą dotyczyły muzyki oraz dekoncentrujących praktyk w automobilu, ale jestem skłonna do uległości i uznania że kierowca jest jak kapitan na statku i jego słowo jest ostateczne (odbiję sobie 
w miejscach pobytu, haha).

Oczywiście wsiąknę już kompletnie i nie będzie dla mnie powrotu. :)

Z ważnych, praktycznych spraw: mamy wrócić 24 lipca (późno pewnie), toteż jeśli się nie odezwę tutaj do 26 to może oznaczać jedno z poniższych:

1) Osiągnęłam pełnię szczęścia and am on cloud nine – więc zejście na ziemię nie wchodzi w rachubę, bo jakieś piekielne pienia niebańskie słyszę przez cały czas i one zagłuszają głos rozsądku.

2) Pozabijaliśmy się już trzeciego dnia i nasze mocno okaleczone zwłoki (moje zapewne z zacementowanymi ustami w urwanej głowie, jego – z oberwanymi klejnotami, bo tak należy z facetami postępować) leżą gdzieś w przydrożnym lasku na trasie Vienna-Dalmatia; monitorowanie doniesień z zagramanicy i nekrologów 

w prasie sugerowane.

3) Opcja najgorsza (I guess) – wyszła nam idealna mieszanka powyższych (bez truchła, rzecz jasna) i straciłam zupełnie głowę and the writing edge.

Mam oczywiście nadzieję na opcję #3 (z wariacją à la John Irving – szczęśliwie zakontraktowany a świetnie piszący), choć boję się bardzo #2 (w wersji dla dzieci – bez masakry, ale z mordem w oczach). Oh well, we’ll see...

Życzcie nam szczęśliwej drogi, good luck and all the best from now on (as you do).